Bluszcz pospolity – rośliny w kosmetykach

Bluszcz pospolity – rośliny w kosmetykach

Bluszcz pospolity (Hedra helix) to pnąca, wieloletnia, zdrewniała roślina z rodziny araliowatych. Charakterystyczną cechą dla bluszczu są przypadkowo rozmieszczone korzonki z niewielkimi krążkami czepnymi, które umożliwiają roślinie pięcie się. Owocem są czarne jagody o średnicy ok. 6 mm, z mięsistą pulpą. Bluszcz występuje powszechnie w rejonach o umiarkowanym klimacie, od Europy, przez Azję i na północy Afryki. Rośnie na płotach, w lasach iglastych, na skałach i skalistych glebach. W uprawie ogrodowej wyróżnia się ponad 40 liściastych odmian bluszczu.

 

Ekstrakt z bluszczu pozyskuje się z jego liści. Posiada on wysokie stężenie takich związków jak: flawonoidy (głównie rutyna), saponiny (głównie hederynya, kwasy polifenolowe, kawowy i chlorogenowy) oraz wiele składników o niższych stężeniach, takich jak: emetyna, poliacetyleny, fitosterolle, seskwiterpeny i jod.

Bluszcz może rosnąć nawet 1000 lat! Kwitnie jedynie jesienią. Niestety ten proces następuje dopiero po 10 latach od zasadzenia. W Polsce bluszcz na naturalnych stanowiskach jest pod ochroną od ponad 50 lat. Znane jest określenie „kobieta bluszcz” lub rzadziej „mężczyzna bluszcz” dla osób zaborczych, które oplatają swojego wybranka, utrudniając mu normalne życie. Uwaga jest to roślina trująca dla człowieka (wszystkie jej części, ale zwłaszcza owoce), a szczególnie toksyczna dla dzieci. Szkodliwe saponiny działają bowiem drażniąco na skórę i spojówki oczu. Natomiast po spożyciu wywołać mogą pieczenie w ustach i gardle, biegunkę i skurcze, a przy dużych ilościach zatrzymanie oddechu.

 

Medyczne zastosowanie bluszczu

Niemniej bluszcz znajdował zastosowanie w wielu kulturach jak medykament. W starożytnej Grecji bluszcz służył także jako dodatek do piwa. Z suszonych liści sporządzano napar stosowany na kaszel spazmatyczny i zapalenie oskrzeli. Często wykorzystywano bluszcz do leczenia podagry i reumatyzmu, a w niektórych rejonach świata do leczenie nadciśnienia. Bluszcz stosowano również miejscowo, na trudno gojące się rany, zapalenia, pasożyty (wszy, świerzb) oraz bóle mięśniowe. W Meksyku bluszcz wykorzystuje się w przypadku nadmiernego pocenia dłoni oraz stwardniałej skóry. Z tego powodu ta roślina w wielu rejonach świata była popularnym składnikiem wielu maści, żeli i kremów kosmetycznych.

 

Bluszcz w kosmetologii i kosmetyce

W bluszczu obecne są prozdrowotne saponiny i flawonoidy. Saponiny zapewniają działanie przeciwko elastazie i hialuronidazie. Jest to dość ciekawa właściwość, która jest wykorzystywana w produktach przeciwstarzeniowych oraz w leczeniu niewydolności żył. Jedną z głównych cech przypisywanych tym związkom jest ich zdolność do zmniejszania przepuszczalności i zwiększania odporności naczyń krwionośnych. Ekstrakt z bluszczu świetnie spisuje się również na skórę wokół oczu. W tym obszarze bardzo często pojawiają się obrzęki limfatyczne, które dzięki działaniu zawartym w bluszczu składnikom aktywnym zostają zniwelowane poprzez zwiększoną mikrocyrkulację. Ekstrakt z bluszczu poza poprawą jakości skóry jest również skuteczna w redukcji cellulitu.

Zaburzenia krążenia mogą być przyczyną powstawania cellulitu. Poprawiając krążenie wyciąg z bluszczu wspiera redukcję tego problemu. Obecne w ekstrakcie tej rośliny kwas kawowy oraz cholorogenowy wpływają lipolitycznie, czyli stymulują redukcję tkanki tłuszczowej. Bluszcz jest świetnym składnikiem preparatów opracowanych z myślą o dermatozach i skórze wrażliwej. Jego właściwości przeciwzapalne wykorzystuje się w terapiach leczenia trądziku, łuszczycy oraz łojotokowego zapalenia skóry. Ważne jest, iż bluszcz działa również przeciwbakteryjnie, dlatego stosuje się go w przypadku trądziku. Ekstrakt wpływa również pozytywnie na porost włosów, ponieważ redukuje keratynizację mieszków włosowych.

 

Bluszcz w kosmetykach Chantarelle