Chmiel zwyczajny - rośliny w kosmetologii

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) to wiecznie zielona roślina z rodziny konopiowatych. Dorasta do 6m wysokości. Kwiaty są żółtawo-zielone, ułożone w kwiatostany. Kwiaty męskie zebrane są w stożkowe kwiatostany zwane szyszkami. Pochodzi z umiarkowanych regionów Europy, Azji i Ameryki. Rośnie na dziko w wilgotnych lasach i na ogrodzeniach, spotykany jest często w lasach olszynowych i wierzbowych.

Ekstrakt z chmielu wykorzystywany w kosmetologii produkuje się z żeńskich kwiatów. Otrzymany ekstrakt posiada wysokie stężenie flawonoidów, takich jak kwercetyna, kwercytryna, izokwercytryna, rutyna, 3-rutozyd kempferolu, leukocyjanidyna, leukodelfinidyna. Znajdujemy tu także prenylowane flawonoidy estrogenopodobne oraz liczne olejki eteryczne i gorzkie substancje żywiczne.

Historia chmielu

Chmiel towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Starożytni Babilończycy i Egipcjanie wykorzystywali go jako roślinę aromatyczną, a starożytni Rzymianie zapoczątkowali jego uprawę. Indianie stosowali chmiel do zwalczania bezsenności, dolegliwości ginekologicznych, infekcji moczowych i reumatyzmu. Na większą skalę rozpoczęto uprawę chmielu w Średniowieczu, szczególnie we Francji, Danii i w Niemczech, kiedy też odkryto możliwość wykorzystania tej rośliny do konserwowania piwa.

Europejczycy powszechnie stosowali go do leczenia wojennego niepokoju i chorób psychicznych. Królowie Anglii – Henryk VI i VIII uznali chmiel za „przeklęte ziele”, ponieważ jego zbieracze zwykli zasypiać podczas kościelnych rekolekcji. Jednakże wywary z szyszek chmielowych zalecano jako środek uspokajający, hipnotyczny, przeciwskurczowy, trawienny, moczopędny, regulujący miesiączkę, na woreczek żółciowy. W 1787 r. poduszka wypełniona wysuszonym chmielem wyleczyła króla Anglii Grzegorza III z uciążliwej bezsenności. Miejscowo aplikowano chmiel w celu leczenia infekcji skórnych typu opryszczkowego, wrzodowego, czyrakowego, a także przeciwbólowo i antyalergicznie.

Chmiel w kosmetologii i kosmetyce

Obecnie chmiel głównie wykorzystuje się do produkcji piwa, jednak coraz częściej również jako składnik kosmetyków. Chmiel posiada właściwości przeciwandrogenowe, co oznacza, że zaleca się go stosować przy łysieniu androgenowym, czyli najczęstszym typie męskiego łysienia. Działa on również przeciwłojotokowo na owłosionej skórze głowy, zaś łojotok to jedna z przyczyn wypadania włosów. Należy pamiętać, że zmiany łojotokowe dotyczą również twarzy. Z tego też powodu, chmiel jest stosowany w preparatach dedykowanych skórze trądzikowej i atopowej, a także mieszanej. Kolejną właściwością chmielu jest działanie regulacyjno-normalizujące. Ekstrakt z szyszek chmielu ma działanie regulujące produkcję sebum oraz normalizujące dla skóry. Ekstrakt z tej rośliny łagodzi również podrażnienia i zaczerwienienia.